شهید محمدحسین ابراهیمی
شهادت: اردیبهشت ماه ۱۳۸۳
تولد: ۱۳۴۶
زندگی نامه
در ۲۲ دی ماه ۱۳۴۶ در خانواده‌ای بوشهری در نجف به دنیا آمد[۲] و پدر و مادرش اصالتاً اهل شهرستان دشتی بودند. پدرش همراه با خانواده به جهت تحصیل علوم حوزوی به نجف اشرف و بعدها به کربلا مهاجرت کرده بودند. محمدحسن دوران کودکی را در نجف و کربلا سپری کرد و در سن پنج سالگی به همراه خانواده به ایران و شهر قم آمدند. وی از نوجوانی تعلقات مذهبی داشت و در این زمینه فعال بود.
خاطره ناب (همسر شهید)
با خانواده خود بسیار صمیمی بودند و به تعبیری نیز شادی خانواده، ایشان بود و هر زمانی که به مهمانی می رفتیم، بچه ها به دور ایشان حلقه می زدند. بعد از شهادت آقای ابراهیمی، همه اعضای خانواده می گفتند که شادی خانه مان رفت. با بنده نیز رابطه دوستانه ای داشت و اگر مطلبی را دوست داشت به من بگوید و می خواست که من انجام دهم، بر روی کاغذ می نوشت و به من می داد و از من هم خواسته بود که این کار را انجام دهم. می گفت: “با این کار، شاید آن عمل، بیشتر در ذهنمان بماند و به عنوان یک سند محسوب می شود.”
البته مانند هر زوجی ممکن بود که گاهاً کدورت هایی بین ما نیز ایجاد شود، البته نه من اهل ناراحتی بودم و نه ایشان آدمی بود که دلخوریش نسبت به کسی، کش دار و دامنه دار باشد و خیلی زود گذشت می کرد و مهربان بود
وصیتنامه
با سلام و درود بی کران به رهبر کبیر انقلاب اسلامی اسوه و الگوی همه انسانها بعد از پیامبران و امامان که به ما درس آزادگی آموخت. سلام بر امت شهید پرور و نمونه که با حضور خود همیشه در صحنه ها اسلام و امام را یاری می کنند. و اسلام که امروز در دو جبهه می جنگند که با عنایت خداوند در هر دو جبهه پیروز بوده و هستند یکی جبهه داخلی متشکل از منافقین لیبرالها کمونیست ها و ملی گراها و جبهه دوم جبهه نبرد با نیروهای خارجی که یکی صدام عفلقی (۱)کافر است که به وسیله اربابش آمریکا به حریم کشور ما تجاوز کرد.
شهادت این واژه بزرگ که هیچ چیز را نمی توان با آن مقایسه کرد که ( الشهادة افضل الموت) شهادت بالاترین مردنهاست.