وصيّتنامه شهید محمود سعادتمند
(و لا تحسبّن الّذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احياء عند ربّهم يرزقون: (البته نپنداريد كه شهيدان راه خدا مردهاند بلكه زنده به حيات ابدي شدند و در نزد خدا روزي دارند.)
اولين وصيّت به پدر و مادرم و برادران و خواهرانم اين است كه براي من سياه نپوشند كه در واژه شهادت نه عزا است و نه گريه) و گريه نكنند بلكه شاد باشند چون من فقط در راه خدا شهيد شدم هرگاه خواستيد كه برايم گريه كنيد بياد كربلاي امام سوم حضرت حسينبن علي – عليهما السلام – گريه كنيد بياد علي اكبر گريه كنيد من پيرو اين ائمه اطهار هستم و براه آنان ميروم هر وقت ياد من افتاديد به شيخان برويد و به عكسهاي جوانان نگاه كنيد مرا فراموش خواهيد كرد به عكس بزرگان ما بهشتيها رجاييها مدنيها نگاه كنيد غم مرا فراموش خواهيد كرد به دل داغدار آيتالله منتظري فكر كنيد غم مرا فراموش خواهيد كرد من خونم سرختر از امام حسين و بهشتيها نيست به برادرانم توصيه ميكنم به مسجد جمكران بروند و نماز بخوانند و براي پيروزي اسلام دعا كنند. به جوانان مسجد نوبهار وصيت ميكنم كه با تشكيل انجمن اسلامي در مسجد نوبهار روحي تازه در اهل مسجد بدهند كلاسهاي قرآن براي كودكان و نوجوانان تشكيل دهند تا اميدهاي اسلام با تعاليم عالي اسلام آشنا گردند. شما جوانان ميتوانيد مسجد را يك مدرسه بسازيد جمعي كتاب كه دارم به جهاد سازندگي ميبخشم و جا كتابي را خودتان در خانه نگهداريد و اگر مالي از من باقي ماند بغير خرج به پدرم ميبخشم.
والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته
۸/۲/۶۱ محمد سعادتمند